Vijftien jaar geen tandarts gezien, met alle gevolgen van dien

Als ik aan haar denk, zie ik eerst haar lach. Die onverwachte lach, tijdens een interview over een onderwerp waarin eigenlijk niets te lachen viel. Vijftien jaar lang niet. Maar vooral denk ik aan hoe ze lachte. Meestal schamper, soms uitbundig. Ze probeerde haar mond dicht te houden, sloeg haar hand ervoor, keek naar de grond of liet haar grijs geworden haren haar mond bedekken. Niet moeilijk in een stad waar het altijd waait.