‘Begin maar hoor, meisje’, zeiden de juryleden toen ik was gearriveerd. Drie personen, nul mededogen

Toen ik veertien was, had ik een geheime droom: ik ging beroemd worden. Niet een beetje beroemd, nee, wereldberoemd. Behalve een droom, had ik ook een plan: ik zou ontdekt worden via X-factor. De jury zou huilen. Henkjan Smits zou staan en applaudisseren. En mijn moeder zou zeggen: „Ze had altijd al iets.’’